jakim polu istnienia, zabudowanym czy pustym, w danej chwili się znajdujemy. Myślę, więc mnie nie ma; myślę, więc znikam - brzmieć mogłoby paradoksalne cogito doświadczenia pyknoleptycznego, cogito, które zostaje, podobnie jak w dekonstrukcjonistycznych krytykach "metafizyki obecności", mocno zachwiane. Ale jest to negacja pozorna: bo choć pozbawione obecności, i to w sposób dosłowny, to jednak, w przeciwieństwie do tychże krytyk, zachowane i określone w nowych wymiarach. Na bachelardowski, rzekłbym, sposób twierdzi więc Virilio, że szybkość - tak jak dla Bachelarda łączący się z wyobraźnią każdego pisarza żywioł: woda, ogień czy powietrze - jest ideą przed ideami, ideą sprawczą. I zawarta w niej siła zanikania i