podłość lokatorów. Ale przecież chodzi o rzecz kluczową dla życia. O podłość losu chodzi i podstępne oblicze zła tolerowanego w każdej godzinie. Zła wijącego gniazda bólu w łóżkach szpitali, przytułków, hospicjów, rodzącego larwy cierpienia w dusznych mieszkaniach, przy zasłoniętych oknach, w których trzepocze motyl śmierci. Tutaj mędrkowanie Zygmunta sypało się doszczętnie. Zło było dla niego zawsze produktem człowieka, żadnym tam starotestamentowym dziedzictwem ani odwieczną zemstą wypędzonego Szatana. Zło to człowiek, to popierdolona konstrukcja umysłu. Zło jest realne w takim stopniu, w jakim realny jest człowiek. W jakim realny jest palec mordercy pociągający za cyngiel, ręka dyktatora podpisująca rozkaz egzekucji, penis pedofila