pogmatwał poręcz i królowę,<br>Pruł się przez sen, co zresztą czynił w dnie powszednie...<br><br>Zaś w ostatniej komnacie, na łożu z purpury,<br>Śniąc o drogich zawczasu minstrelach i skaldach,<br>Królewna, że tak powiem, byt przeżyła z góry<br>Z głową w przyszłość wtuloną pod domyślny baldach!...<br><br>I w puchach prałabędnych grążyła doszczętnie<br>Swe ciało tym piękniejsze, że już bez znaczenia...<br>A twarz bledząc uśmiechem, przydawała chętnie<br>Stłumionemu istnieniu - wyraz nieistnienia.&lt;/&gt;<br><br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;MARCIN SWOBODA&lt;/&gt;<br><br>Z górskich szczytów lawina, Bogu czyniąc szkodę,<br>Strąciła w przepaść nizin Marcina Swobodę.<br><br>Spadał, czując, jak w ciele kość szaleje krucha,<br>I uderzył się o ziem ostatnią mgłą ducha.<br><br>Poniszczony