usiłuję jakoś odpocząć od ciebie w zupełnie innej atmosferze, przez głowę mi nie przeszło, żebyśmy mieli rozstać się na zawsze. Widzę jednak, że daremnie oczekiwałam od ciebie jakiegoś wyższego zrozumienia i wyrozumiałości, której tak żądasz dla siebie! Ale ty nie jesteś zdolny patrzeć na człowieka jak na żywy twór, który doznaje tego samego, co ty, i porusza się ograniczony takimi samymi warunkami. To wszystko dla ciebie tylko jakieś przedstawienie; jak zblazowany krytyk podpatrujesz złą grę i marną reżyserię, a sam wstydzisz się i boisz być czymś więcej niż aktorem. Nie przyjdzie ci do głowy takie proste i rewelacyjne odkrycie, że mylisz