Wiśniowym sadzie, jednym z najwspanialszych przedstawień Jerzego Jarockiego i Starego Teatru - była już postacią bardziej skomplikowaną. Córka Raniewskiej w ujęciu Dymnej to dojrzewająca siedemnastoletnia dziewczyna zadurzona w Pietii pierwszym porywem serca. Rozumiejąca więcej niż jej bliskim, traktującym ją jak dziecko (tak zresztą ta postać była przeważnie grana), się wydawało. Zarówno dramat matki uwikłanej w miłość paryskiego kochanka, jak jej uczucia powinności w stosunku do rodziny i tradycji. Rozumiejąca ponadto atrofię woli, bezradność ludzi wobec losu, ich nie spełnione nadzieje, gorycz rezygnacji. Doroślejsza, niż wskazywał jej wygląd, budziła niejednoznaczne uczucia otoczenia. Matka w geście samoobrony, lub też wiedziona kobiecym instynktem, wolała ją