był po prostu kaprys.<br>Maszynopis leżał u mnie na parapecie bardzo długo. Nie spieszyłam się z lekturą, wiedziałam, że Agnieszka Osiecka dała tekst wielu osobom. Któregoś dnia sięgnęłam jednak na parapet i przeczytałam. To było fascynujące - tylko Agnieszka umie pisać takim prawdziwym, tramwajowym językiem - lecz akcja stała w miejscu, brakowało dramaturgii.<br>Mniej więcej w tym czasie Andrzej Kuryłło, animator Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu, zaczął mnie namawiać, żebym przygotowała recital piosenkarski. Musiał namawiać, bo miałam wątpliwości, czy ktoś by wytrzymał półtorej godziny mojego śpiewania. I nagle przypomniał mi się tekst Agnieszki. Gdyby tę historię połączyć z muzyką...<br>Poszłam do Magdy Umer