drgania normalnego - tylko wtedy zaobserwujemy odpowiadające mu przejścia oscylacyjne. Łatwo to stwierdzić w przypadku małych cząsteczek o wysokiej symetrii. Na przykład cząsteczka CO2, która ze względu na symetrię inwersyjną nie ma trwałego momentu jądrowego <gap>, w trakcie drgania <gap> zachowuje tę symetrię, zatem przez cały czas moment dipolowy <gap> i jego pochodna znika - drganie <gap> nie uwidoczni się w widmie oscylacyjnym cząsteczki. Natomiast podczas drgań <gap> cząsteczka chwilowo traci swoją symetrię, co oznacza periodyczne powstawanie momentu dipolowego i drgania te prowadzą do absorpcji lub emisji promieniowania (często mówi się, że są aktywne w absorpcji i emisji). Ale takie geometryczne rozważania stają się trudne w przypadku złożonych