Zdarza się nazywanie tym mianem wszelkich spontanicznych działań architektoniczno-budowlanych, nawet bardzo dalekich od tradycji własnego gniazda kulturowego. Takie ujęcie jest zarówno błędne, jak niebezpieczne. Sankcjonuje wiele zwyrodniałych procesów, uznając je naturalne.<br> Takimi pomylonymi tendencjami są m. in. rozproszenie zabudowy naszych wsi, nieład przestrzenny we wszystkich skalach, wreszcie fatalne estetycznie drobne budownictwo indywidualne., Procesy te wystąpiły już przed wielu laty, i trwają nadal.<br> Tradycyjne układy przestrzenne wsi i wypełnienie ich ludową architekturą reprezentowały optymalną skalę i formę, podobnie jak działo się to w tradycyjnej przestrzeni staromiejskiej. Rozwiązywały one optymalne relacje pomiędzy jednostką a społecznością, dawały harmonijny kontrapunkt architektury z przyrodą. Pomimo