znaków (słowo mówione, gest, mimika, obraz);<br>- Kody, które są oparte na konwencjach i pozwalają konstruować przekazy (alfabet, kod Morse'a, sygnalizacja);<br>- Nośniki sygnałów (jak wibracje powietrza, fale świetlne, a także materiały, na których znaki zostały utrwalone, jak papier, taśma filmowa, płyta gramofonowa);<br>- Instrumenty pozwalające na powielanie, transmisję lub odbiór przekazu (prasa drukarska, radiostacja, odbiornik radiowy czy telewizyjny);<br>- Instytucje, które tworzą przekazy (np. prasa, radio, telewizja). <br>Zadanie uporządkowania terminologii podjął E. Sapir [1931: 163], rozróżniając: podstawowe techniki albo procedury prymarne, które są w swej istocie komunikatywne, oraz techniki wtórne, które ułatwiają proces komunikowania. <br>W języku angielskim rozróżnienie Sapira wyraża się często przez zastosowanie