opuścić strychu. Korzystając z zamieszania, wymknęła się z czerwonego pokoju. Strych, olbrzymi, podstemplowany grubymi dylami, rozciągał się nad całą prawie północną stroną domu. Nad pokojami gościnnymi bowiem mieściło się piętro służbowe, a w rogu wieżyczka z balkonem-tarasem. Na strych wchodziło się prawie naprzeciw pokoju Surmów ledwo widocznymi w ścianie drzwiczkami. Marcie wróciły siły. Wpadła między kufry, w których buszowała jej córeczka.<br> - Nie pójdę! Nie! - darła się mała. - Tu jest lalka. Ona nazywa się Malwina! Nie chcę.<br> Dusiła w objęciach porcelanową lalę o nieco wyłysiałej fryzurze. Lalka była ładna, odziana w wyblakłą, atłasową suknię. Miała nawet jeden pantofel, zamykała i otwierała