nie było! Ty zresztą nie widzisz..." "Tak, to prawda, <br>nie widzę. Wybacz, Judo, że cię wołałem. Wydało mi się..." Stary odszedł, ale <br>dobiegło do uszu Pawła, jak mówi do żony: "Majaczy. Zupełnie jak nasz Icchok... <br>Nic z tego nie będzie..."<br><br> Posłanie było twarde i obrzydliwie rozgrzane. Dzień wlokący się upałem, duchotą, <br>tępym bólem w skroniach, nie kończącą się gorączką myśli, dobiegał kresu. Od <br>pustyni powiał wiatr i zakołysał gałęziami palm: szerokie liście ocierały się <br>o ściany domu niby bezradne ręce ślepca. Paweł znowu modlił się; powtarzał z <br>rozpaczliwą monotonią prastary, ledwo zrozumiały psalm:<br><br>Panie Boże zbawienia mego, wołam do Ciebie.<br>Pełna