To znane pojęcie najlepiej oddaje specyficzną cechę pisarstwa Andrzejewskiego, która stała się kompozycyjną dominantą "dziennika literackiego" i nieprzypadkowo do tego właśnie dzieła przywiązywał Andrzejewski duże znaczenie. W dzienniku dopiero zdołał w pełni zrealizować dręczące go od dawna marzenie dzieła otwartego, które tak charakteryzuje: "Myślę, że właśnie ta nie pozbawiona pokory duma sprawia, iż na przestrzeni lat ostatnich wyraźnie we mnie słabnie fascynacja oraz zainteresowanie formami klasycznie wykończonymi, wzrastają natomiast ciągoty i pokusy, aby skoro nasza wiedza jest tak bardzo ograniczona - nie skrywać jej w patetycznych gestach form gładko wypolerowanych; niech raczej naszą niewiedzę oraz kondycję usidlenia wyraża forma podobna pękniętym głazom