mówiła całe życie, to było tak obliczone - ja wiem: mimo woli - ażebym ja nie mógł przetrzymać jej śmierci. I ja nie mogę. Każde słowo jej sobie przypominam i każde słowo boli mnie tak jak milion tumorów w mózgu i nie wiem, co bym dał w tej chwili: całą sławę, całą dumę z urzeczywistnienia tej mojej koncepcji - dałbym, nie wiem co, wszystko jest mało - bylebym mógł cofnąć choć jedno małe złe słóweczko, które jej powiedziałem, choć jedną myśl drobniutką, którą ją skrzywdziłem.<br> Płacze<br>Wy nie wiecie, co to jest tak potworny wyrzut sumienia. Ja tego nie przeżyję.<br>&lt;page nr=235&gt;<br> OSOBA<br>Jak nie chcesz mi