się i niszczenie odbywa się nie w imię wyższości nowej prawdy - ale jako program doświadczenia wewnętrznego, jako zachwyt bez końca. Jego "syn marnotrawny" wraca do domu rodzicielskiego w łachmanach, nie osiągnąwszy nic, wraca pobity - ale gdy młodszy jego brat ucieka z domu - nie powstrzymuje go od tego, jest z niego dumny - chociaż wie, że chłopiec w wędrówce znajdzie tylko rozczarowanie. Piękno istnienia polega bowiem na walce, niezależnie od tego, o co walka się toczy i jak się zakończy. "Żywot nasz bojowanie", ale cel jest tylko wytworem boju: prężność, młodość wytwarza cele, które są czymś doczepionym, nieważnym wobec samej, ślepej, radosnej, szukającej