zdanie, które samotnie wypowiada Pafnucy, kiedy szlachta siada na koń do ostatecznej rozprawy z ukraińskimi chłopami: <br>Ponieważ "Sen srebrny Salomei" taki, jakim oglądamy go w Teatrze Narodowym jest sztuką o tym, jak i dlaczego szlachecka Polska utraciła na zawsze Ukrainę, jest sztuką o morzu krwi, które rozlało się pomiędzy tymi dworna narodami i którego przez wieki nie udało się przekroczyć; pomiędzy narodami i pomiędzy, klasami, ponieważ w sztuce Słowackiego panuje kompletna jasność co do tego, że Polska, to szlachta, a Ukraina to chłopstwo. Wszystko inne, łącznie z romansowym mariwodażem, Wernyhorą jest w tej sztuce bądź to dekoracją, bądź też narzędziem ironii