Zawsze myślałam, że moje 30. urodziny to będzie naprawdę wielki dzień. Dzień graniczny. Kolejny dzień graniczny, dodajmy. Bo pierwszy - wiadomo: "osiemnastka". Totalne szaleństwo i krok w dorosłość. Raczej dość pozorny, umówmy się. Bo poza tym, że sąsiedzi przestali mi się kłaniać i poznałam trzech przemiłych panów z osiedlowego komisariatu, którzy dwukrotnie przyjeżdżali uspokajać moich gości, nic tak naprawdę się nie zmieniło. Aha, mogłam wreszcie chodzić na filmy "dozwolone od lat 18". Co prawda robiłam to i wcześniej - wiecie, gruba warstwa podkładu, włosy w kok, okulary i wyglądałam co najmniej na 21 lat. <br>Te 21. urodziny też miały być specjalne, ale nie