powiedzieć swoje i nie słuchał drugiego. Od czasu do czasu któryś wybuchał śmiechem lub kłócił się o coś z kompanem. Tylko gruby sierżant wciąż siedział na taborecie i bawił się akordeonem. Widać było, iż ma wprawę w graniu, lecz zdrowo popił i stracił wyczucie - w jego melodiach słychać było wyraźne dysonanse. W końcu założył na ramiona skórzane paski podtrzymujące akordeon przy klatce piersiowej, oparł się plecami o ścianę i cicho zaśpiewał: <br>O mój rozmarynie, rozwijaj się. O mój rozmarynie, rozwijaj się.<br>Zamilkły rozmowy i wszystkie spojrzenia powędrowały w stronę grubego sierżanta. Początkowe zdziwienie szybko zastąpiła powszechna chęć zaśpiewania tej starej, wojskowej