przed sobą chude brzemię poświaty. Przewalił się tuż obok nich pociąg dalekobieżny, wypełniony sennym życiem. Zawiadowca pożegnał go karbidową latarką, a później podszedł do drzemiącego i coś mu ostro powiedział. Ten wstał ociężale z ławy, skinął głową, potem jednak na powrót usiadł w swoim kącie, gdy tylko kolejarz zniknął w dyżurce.<br>- To nie on - rzekł kategorycznie Kajaki.<br>- A może?<br>- Na pewno nie.<br>- Nie jestem pewien.<br>- Przecież widzisz. Wstali z mokrych kamieni zwanych szabrem i nie kryjąc się już ruszyli w stronę osady.<br>- I znowu nic - powiedział Kajaki. - A ty jeszcze wierzysz?<br>- No pewnie - rzekł szybko Polek, jakby chcąc zagłuszyć natrętną i