miały kontakt ze specjalistą.<br>Jednakże wiele osób samookaleczających się nigdy nie szuka specjalistycznej pomocy. Dochodzą do perfekcji w ukrywaniu swoich ran i tłumaczeniu: "Ach, to? Upadłam na jakiś kawałek szkła. A tamto na nodze to od gwoździa wystającego z taboretu" i przeważnie nie chcą się przyznać, że w ich życiu dzieje się coś złego. A gdy już zdadzą sobie sprawę, że potrzebują pomocy, mogą za bardzo bać się opowiedzenia komuś o tym, co robią. Bo gdy alkoholizm, narkomania, bulimia i anoreksja nie są już społecznymi tabu, samookaleczanie się wciąż pozostaje w mroku niedopowiedzeń.<br><br>Ostatni krzyk rozpaczy<br><br>Mówi Paweł Walewski, psycholog z