się późna noc, talerze dawno zostały opróżnione. Oczy zaczęły mi się kleić, zwiesiłem głowę, spoglądając na stół i siedzących przy nim. Znów jakbym słyszał matki głos - on nam załatwi. Drgnąłem, prostując się momentalnie. Pan Jankowski z kolei ziewał.<br>- Późno i do domu daleko.<br>- To chcecie jechać - zdziwiła się matka - przecież dzięki Bogu pomieścimy się. Jest wolny pokój.<br>- Bo ja wiem - powiedział pan Jankowski, patrząc na pusty talerz.<br>- Zostańcie - poprosiła matka. - Koniecznie zostańcie. Nie ma mowy.<br>- Może i tak - mruknął pan Jankowski.<br>- A pewnie - powiedziała matka - gdzie tam po nocy się tłuc.<br>Pan Jankowski uśmiechnął się zgaszonym uśmiechem i zaraz twarz kuzynki przybrała