beka z różowo-mleczną mieszaniną niedojadków i pomyj - śmierdziało to na całe podwórze, a już najbardziej, gdy wybierano wiadrami i wlewano do beczek na wozie - podczas parnych dni smród zalatywał aż na korytarz kuchenny.<br>Za to przyjemnie było o godzinie pierwszej po północy, kiedy ruch się kończył, a parobcy i dziewczęta robili porządki i szli z garnuszkami po kawę do bufetu. Robiło się cicho - w całej tej części "Pacyfiku" dudniły echa. Wicek gwizdał na korytarzu, a jedna z najmłodszych dziewcząt, imieniem Zośka, śpiewała ludowe piosenki i tańczyła po całej kuchni, tańczyła zapamiętale aż do utraty sił - śmiano się z jej gołych