niedziwnych, na przykład nukleonów, wtedy na końcu muszą się pojawić dwie cząstki dziwne o przeciwnych, znoszących się dziwnościach. Rozpad ich nie może natomiast następować przez oddziaływanie silne, gdyż nie istnieją lżejsze cząstki dziwne, na które mogłyby się zamienić z zachowaniem dziwności. Rozpad więc następuje w wyniku oddziaływań słabych, nie zachowujących dziwności. Odpowiednio jednak do mniejszej stałej sprzężenia tego oddziaływania rozpad ten zachodzi ze stosunkowo długim czasem życia.<br>Z pojawieniem się tak dużej liczby nowych cząstek wystąpiły dążenia do wprowadzenia tutaj pewnego ładu. Posłużono się przy tym, dla uzyskania schematu klasyfikacji tych cząstek, ich charakterystycznymi liczbami kwantowymi, takimi jak spin, izospin, ładunek