do niego jak dwie krople wody Olzyna przewrócił i zadeptał uciekający tłum.<br>*<br>Wszystko to działo się za plecami Dorona. Gdyby pospolitacy bronili się krócej, gdyby czerwońcy nie zastąpili drogi Szerszeniom, już teraz ogarnąłby go pościg. Otrzymał jednak od umierających wojowników dar najcenniejszy - czas. Biegł tak szybko, na ile pozwalał mu dźwigany ciężar. Magwer odzyskał przytomność, ale krew nie wróciła do jego ścierpniętych stóp i dłoni, nie byłby w stanie zrobić trzech kroków. Liść kuśtykał więc przygięty do ziemi, nie mogąc rozejrzeć się ani bronić. Nie wiedział, jak daleko za nim są Szerszenie, lecz czuł, że już niedługo znajdą się tuż za