status quo&lt;/hi&gt; sztuki okazała się nieprzystosowalna do nowych potrzeb wyrazowych, a więc nieprzydatna. Spadkobiercy wielkich odkrywców sztuki geometrii i konstruktywizmu zatracili już wówczas w swoich pracach sens ideowy, dla którego wyrażenia przecież powołane zostały systemy znaków uniwersalnych stworzone przez Malewicza, Talina, Kandinskyego czy Mondriana. Pozostały formuły. Także surrealiści powtarzali poblakłe echa własnych lub cudzych fascynacji czasów ówczesnego Chirico i manifestu Bretona. Dekoratywności epigonów koloryzmu postimpresjonistycznego i fowistycznego odpowiadała równie spóźniona frazeologia malarska samotnych indywidualności, uznanych za wielkie i kreatorskie. Niemal wszystkie ścieżki sztuki zboczyły wówczas na bezdroża biernego estetyzmu.<br> II wojna światowa odegrała rolę akceleratora przetasowań wszelkich układów wartości. Ponownie ożywione