dał mi to jako morganagepha".<br> W czasach Liutpranda i Aistulfa także meta uchodziła za płatność narzeczonego na rzecz przyszłej małżonki, a we wdowieństwie była to jej własność, do której spadkobiercy zmarłego męża nie mogli pretendować62. Zupełnie inaczej przedstawia się jednak charakter tej płatności w edykcie Rotariego. Zgodnie z rozdziałem 182 edyktu wdowa miała prawo: &lt;q&gt;"Połączyć się z nowym mężem, byle był to człowiek wolny. A ten drugi mąż, który postanowi ją poślubić, musi ze swojego majątku dać tytułem mety temu, kto jest najbliższym spadkobiercą pierwszego męża, połowę ceny umówionej w czasie, gdy zaręczył się z nią pierwszy mąż. Jeżeli zaś nie