literackim przełomie roku 1989. Aby młodzi pisarze i krytycy mogli dowiedzieć się o sobie czegoś więcej, a nie poprzestawali tylko na egzaltowaniu się własną innością, muszą poszukać swego miejsca w długim szeregu, przed wszystkim muszą bez uprzedzeń odnieść sią do swoich najbliższych poprzedników.<br> Opisany tu stan rzeczy wydaje się być efektem braku silnych kryteriów czy może raczej niewydolności dotychczasowych systemów kryteriów i kodów, które do niedawna (lepiej lub gorzej, ale jednak) pomagały porozumiewać się za pośrednictwem literatury, odróżniać to, co wartościowe od tego, co pozornie wartościowe czy po prostu od sterty śmieci. Nie jest to sytuacja jedynie "młodej" literatury i "młodej