utwór ten ofiaruję". Maliszewski odwołuje się tu do trwałych, <br>polskich atrybutów pobożności ludowej, ewokujących sugestywnie klimat emocjonalny: <br>wiejskiego kościoła i przydrożnego krzyża ­ bezpośredniości modlitwy, prostoty, <br>równocześnie do wstawiennictwa Najświętszej Marii Panny, sprawującej opiekę <br>nad krajem. To żarliwe przesłanie twórcy, nieoczekiwane w kontekście mszy żałobnej, <br>nie związane nawet bezpośrednio z jej egzegezą teologiczną i duchowością tekstów, <br>stanowi jednak cenny rys inspiracji religijnej XX-wiecznego kompozytora mszy <br>­ szczerości jego wiary.<br> Intencja tego przesłania znalazła ­ co istotne ­ konkretyzację w warstwie muzycznej, <br>w stylu Requiem. Maliszewski rezygnuje przede wszystkim z dekoratywności i symfonicznego <br>rozmachu charakteryzujących jego Mszę Pontyfikalną. Wprowadza i preferuje natomiast <br>rozczłonkowania kantatowe, niezbyt