rumieńce padły na policzki. Zarówno on, Zygmunt i staruszek uczuli ową charakterystyczną radość przed wypiciem. Student mrukliwie odmówił kieliszka i zabrał się do kreślenia. Teodozja szyła w drugim pokoju na maszynie, nucąc jakąś piosenkę z rewii. Za oknami tkwił przykry, blaszany jakby - dzień. W pewnej chwili do łóżka Lucjana podszedł egzekutor i zawołał chrapliwie:<br>- Zdaje się, że nieźle by zrobił panu kieliszek?<br>- Dziękuję panu, doprawdy nie mam chęci.<br>- Ożyje pan, energii pan nabierze.<br>Ale w drzwiach stała Teodozja i krzyczała:<br>- Idź pan na zbity łeb, będziesz go pan do wódki zmuszał, żeby parę dni wcześniej pojechał na Bródno!<br>Staruszek wrócił do