cielesna, oddychająca, męcząca się, krucha, śmiertelna, obdarzona jednak mocą języka, poezji. Należałoby raczej powiedzieć, że ową moc stanowi budowa zdań. Bo podstawą świata poezji Barańczaka jest zdanie.<br> Kim w tym świecie wydaje się poeta? Być może to ten, kto coraz więcej, jak Barańczak, stawia pytań. Pytania tego poety to pytania egzystencjalne: o czucie ciała i jego granice, o czucie bólu i granice bólu, o istnienie tu i teraz, granice istnienia.<br> A może granic nie ma? W poezji Barańczaka pojawiają się pytania metafizyczne, pojawia się też Druga (czy nieobecna?) Osoba Dialogu. Oto zakończenie wiersza Widokówka z tego świata: <br>&lt;gap&gt;<br> W młodości poeta więcej