śmierć. Gdy śmierć jest najgłębszym niebezpieczeństwem, człowiek na nadzieję na życie, ale kiedy poznaje większe niebezpieczeństwo, ma nadzieję na śmierć. Kiedy niebezpieczeństwo tak się wzmaga, że śmierć staje się nadzieją, rozpacz jest beznadziejnością niemożliwej śmierci"&lt;/&gt;.<br>Czymże jest ta Kierkegaardowska choroba na śmierć? Czymże ona jest, jeśli nie uwarunkowaną przez Ethos egzystencjalnej filozofii możliwością przeżycia potępienia? Bo potępić to zarazem zabić i pozwolić żyć. Zabić moralnie, a kazać żyć fizycznie. Jakkolwiek trzeba by nazwać wewnętrzny stan człowieka potępionego: rozpaczą czy trwogą, czy jeszcze inaczej, jest on w każdym razie stanem "śmierci niemożliwej". Słowo "potępienie" ma pierwotnie sens religijny. Potępienie jest tutaj zawsze