Typ tekstu: Książka
Autor: Stanisław Dąbek
Tytuł: Twórczość mszalna kompozytorów polskich XX wieku
Rok: 1996
Autor: Stanisław Dąbek
Tytuł: Twórczość mszalna kompozytorów polskich XX wieku
Rok: 1996
m.in.: Dembiński w Mszy pasterskiej, Furmanik w Missa pastoralis i Missa prima, Stuligrosz w Mszy na motywach dawnych mistrzów.
Odmienną koncepcję formy zastosował Maliszewski w rozbudowanej Missa Pontificalis (1930). Poszczególne części utworu (poza Sanctus) są przeważnie silnie zintegrowane wewnętrznie (Kyrie, Gloria, Agnus), tworząc struktury zamknięte, zróżnicowane wyrazowo w typie ekspresji, skontrastowane agogicznie, z licznymi powtórzeniami tekstowymi.
W rezultacie powstaje forma z dominującą kategorią szeregowania następstwa części stanowiących struktury zamknięte, bez powiązań materiałowych lub wyrazowych między poszczególnymi częściami przeciwieństwo formy łańcuchowej; szczególnie monolitycznie zamkniętą formę, silnie integrowaną jednym motywem przekształcanym wariacyjnie tworzy Kyrie:
Podobną formę ma obszerna Msza uroczysta (1936) Wiłkomirskiego
Odmienną koncepcję formy zastosował Maliszewski w rozbudowanej Missa Pontificalis (1930). Poszczególne części utworu (poza Sanctus) są przeważnie silnie zintegrowane wewnętrznie (Kyrie, Gloria, Agnus), tworząc struktury zamknięte, zróżnicowane wyrazowo w typie ekspresji, skontrastowane agogicznie, z licznymi powtórzeniami tekstowymi.
W rezultacie powstaje forma z dominującą kategorią szeregowania następstwa części stanowiących struktury zamknięte, bez powiązań materiałowych lub wyrazowych między poszczególnymi częściami przeciwieństwo formy łańcuchowej; szczególnie monolitycznie zamkniętą formę, silnie integrowaną jednym motywem przekształcanym wariacyjnie tworzy Kyrie:
Podobną formę ma obszerna Msza uroczysta (1936) Wiłkomirskiego
m.in.: Dembiński w <name type="tit">Mszy pasterskiej</>, Furmanik w <name type="tit">Missa pastoralis</> i <name type="tit">Missa prima</>, Stuligrosz w <name type="tit">Mszy na motywach dawnych mistrzów</>.<br>Odmienną koncepcję formy zastosował Maliszewski w rozbudowanej Missa Pontificalis (1930). Poszczególne części utworu (poza Sanctus) są przeważnie silnie zintegrowane wewnętrznie (Kyrie, Gloria, Agnus), tworząc struktury zamknięte, zróżnicowane wyrazowo w typie ekspresji, skontrastowane agogicznie, z licznymi powtórzeniami tekstowymi.<br>W rezultacie powstaje forma z dominującą kategorią szeregowania <gap> następstwa części stanowiących struktury zamknięte, bez powiązań materiałowych lub wyrazowych między poszczególnymi częściami przeciwieństwo formy łańcuchowej; szczególnie monolitycznie zamkniętą formę, silnie integrowaną jednym motywem przekształcanym wariacyjnie tworzy Kyrie: <br>Podobną formę ma obszerna Msza uroczysta (1936) Wiłkomirskiego
