Mackiewicza zajmuje Droga donikąd, najlepszy być może w naszej literaturze obraz szarzyzny, nudy, degradacji w &lt;orig&gt;"podsowieckim"&lt;/&gt;życiu. Pochwała laureata musi też, rzecz jasna, uwzględnić przejmującą Kontrę i - poza już wszelką, połowiczną choćby, fikcją literacką - pracę o zbrodni katyńskiej.<br>Mackiewicz, jak słusznie zauważono, jest mistrzem "małej &lt;page nr=160&gt; formy". Żadna księga zbiorowa o eksterminacji Żydów, o całopaleniu, nie będzie mogła pominąć jego krótkiej relacji Ponary-Baza. Żadna antologia noweli polskiej nie obędzie się bez jego pięknego opowiadania Przyjaciel Flor.<br><br>&lt;tit&gt;NAGRODY PRZYJAŹNI I WSPÓŁPRACY&lt;/&gt;<br><br>Dla przeciętnego Czytelnika pismo kojarzy się z jego ścisłą redakcją, głównymi nazwiskami pisarzy i publicystów, którzy z nim współpracują. Natomiast mało