na tej ziemi chrzęstu ponowy pod stopami na wyludnionym rynku dostojnego miasta, nie będzie słońca w kieliszku Tokaju, nie będzie srebrnego księżyca, nie będzie księżyca jak miedziany gong obwieszczający Rzece godziny nocy, nie będzie księżyca jak opal w rozkudłanych czubach nadbrzeżnych olch. Ale to już tylko dalekie wspomnienie, wyblakła fotografia emanująca leciutką melancholią, jak zwietrzały zapach zasuszonych kwiatów pośród kart starego albumu.<br>I nagle ten twardy grunt usuwa się spod nóg. Ochronny mur jaki wzniosła wali się i już wiadomo, na prędce i byle jak ulepiony nie wytrzymał ciśnienia jednego, jedynego słowa.<br>- Wyjeżdżam.<br>Oni się rozstają - odgaduje kelnerka. Czy to pożegnanie