się dobrze opanowanymi metodami kalorymetrycznymi, mierząc bezpośrednio ciepło, na które energia ta się zamienia. Okazało się, że tak zmierzona energia jest dokładnie równa średniej energii widma ciągłego. Najwyższa natomiast energia emitowanych elektronów była równa różnicy energii stanów, między którymi przejście zachodzi. Powstaje pytanie, co się dzieje z resztą energii, gdy emitowany jest elektron o energii niższej od maksymalnej? Czyżby zawodziła w tym rozpadzie zasada zachowania energii? <br>Fizycy byli tak głęboko przekonani o słuszności tej fundamentalnej zasady, że poszukiwali innego wyjaśnienia zaobserwowanej niezgodności. Udało się to Pauliemu, który zaproponował emisję w rozpadzie jeszcze innej cząstki, która zabierałaby z sobą brakującą część energii