przez preparaty promieniotwórcze, wykreślając zależność pomiędzy liczbą zarejestrowanych cząstek w jednostce czasu a odległością między detektorem a źródłem promieniotwórczym. Mierzono więc zasięgi cząstek alfa w powietrzu. Zespół punktów pomiarowych pozwalał wykreślić krzywą, jak to ilustruje rysunek 16, z której wyznaczono zasięg R, a na tej podstawie można było następnie określić energię cząstki. I tak na przykład ustalono, że cząstki alfa toru (232Th) mają zasięg w powietrzu 2,8 cm, radu (226Ra) - 3,3 cm, radu C' (214Po) - 6,9 cm, toru C' (212Po) - 8,6 cm.<br>Opis tej metody dzisiaj, gdy przy użyciu liczników półprzewodnikowych potrafimy mierzyć energie cząstek alfa z