do często powtarzającego się rytuału, można powiedzieć, że ta kropelka kobiecej krwi, spadająca raz po raz na białą powierzchnię mojej niewinności uczyniła na niej ślad, który utrwalił się na długo. Nie było to pierwsze moje "zadurzenie". Byłem na to zbyt mały. Było to pierwsze przeczucie kobiety. I w tym tylko epizodzie pierwszego przeczucia wzięła udział Jana. Nie miał on żadnej kontynuacji, żadnego dalszego ciągu w dalszej fascynacji mojej tą piękną kobietą, w miarę mego dorastania. W połowie lat trzydziestych, bez nadziei na jakiekolwiek teatralne engagement, w obliczu całkowitego bezrobocia, Jana wyjechała do Paryża, by objąć tam skromną posadkę urzędniczki w polskim