pozostałych - jako powieściopisarzy. Ich dorobek eseistyczny to zaledwie dodatek do największych arcydzieł, a niekiedy - jak w przypadku Prousta - rodzaj uwertury czy nawet literackiej wprawki. Mniej więcej w połowie wieku dokonuje się wyraźna emancypacja gatunku. Jeszcze w Czarodziejskiej górze czy Człowieku bez właściwości (mowa o najbardziej klasycznych przykładach eseizacji prozy narracyjnej) esej pozostaje bezcennym instrumentem dla powieściopisarza, podporządkowanym mimo wszystko (chociaż w rozmaitym stopniu) konstrukcji powieściowej. O esejach Alberta Camusa nie da się jednak już powiedzieć, że stanowią one dopełnienie powieści czy dramatów tego autora. Dla dzisiejszego czytelnika Mit Syzyfa i Człowiek zbuntowany to książki bez wątpienia bardziej atrakcyjne niż głośny przed