świeżą sławą.<br><br>"Z głowy" nie jest typową autobiografią. Autor jest tu wprawdzie bohaterem głównym, ale chętnie przemienia się w narratora, który opowiada o innych. Starszych czytelników wzruszą anegdoty o barwnych postaciach Warszawy lat 60. i 70. Ale w Stanach spotyka pisarz podobne typy. Są też w książce rozdziały stanowiące osobne eseje, np. o Gombrowiczu, Kosińskim czy bardzo przenikliwe opisy Rosji.<br><br>Powiedzieć, że książka jest świetnie napisana, to banał, ponieważ wszystkie książki Głowackiego są świetnie napisane. Dodam więc tylko, że od dawna nie czytałem książki tak dowcipnej. W czasie lektury wielekroć śmiałem się na głos, czego i państwu życzę.<br><br>Janusz Głowacki, Z