bądź co bądź poeta odstąpił od języka polskiego, nie wiedział, czy sztuka zostanie przyjęta, z pewnością lepiej było nie zapowiadać jej jako kolejnego arcydzieła. Można wątpić, czy rzeczywiście pisał tylko "dla opędzenia potrzeb". Trudno bowiem uwierzyć, że Mickiewicz, zajmujący już wtedy wyjątkowe miejsce duchowego przywódcy polskiej emigracji i cieszący się estymą w kręgu francuskich ludzi pióra, pozwolił sobie na zaprezentowanie dzieła napisanego bez należytej staranności. I co więcej, by dla takiego pospiesznie, dla pieniędzy napisanego tworu ryzykował utratę dobrej opinii, jaką miał u francuskich przyjaciół - pani Marie d'Agoult, pani George Sand i Alfreda de Vigny, którzy służyli protekcją u Harela w