sobieť w stosunku do pewnego podmiotu poznawczego, chociaż różnice te mają przecież swą podstawę we własnej strukturze przedmiotu. Tutaj chodzi tylko o to, że to my niejako Ťotwieramyť przedmiot, gdy ujmujemy stan rzeczy. Gdy jednak przedmiot staje przed nami jako już Ťotwartyť, wówczas jesteśmy dostatecznie przygotowani do rozwinięcia stanu rzeczy, ewent. do uchwycenia go. Mamy z nim wtedy do czynienia jako z Ťotwartymť przedmiotem. W tym momencie już przestaje być nam dany w sposób czysto Ťprzedmiotowyť. Bo do pierwotnego przedmiotowego (nominalnego) sposobu dania należy Ťzamknięcieť przedmiotu nie tylko w sensie ograniczenia, lecz także w tym, że jest tylko Ťod zewnątrzť dostępny