działania i tylko dwa stany rzeczy) modelem podejmowania decyzji. Jest ona formalnie identyczna z tzw. grą w postaci normalnej. Istotnie: Praktyk może potraktować zbiór stanów rzeczy jako zbiór strategii swego fikcyjnego przeciwnika (w literaturze anglosaskiej utarło się nazywać go Przyrodą, prof. Steinhaus woli nazwę Diabła); liczby u,- będą wówczas wypłatami (ewentualnie ujemnymi), które Praktyk otrzymuje po dokonanej rozgrywce. Różnica między sytuacją rozważaną a grą prawdziwą polega na tym, że nie wiadomo, jaka jest tabela wypłat dla Przyrody (Diabła). Mówiąc mniej formalnie: nie ma żadnych podstaw do przyjmowania jakichś założeń na temat antagonizmu czy też kooperatywności Przyrody. Można zatem powiedzieć, że rozważany