człekokształtnych w środkowym miocenie przypadła na czas ostatniego powrotu na Ziemię warunków porównywalnych z mezozoicznymi. Ciepły klimat ze słabo zaznaczoną strefowością dał wtedy ciepłe morze na Podkarpaciu i burowęglowe bagniska z obfitą roślinnością, sięgające północy Europy (ryc. 17.4). Liściaste lasy rosły wówczas na Islandii. Być może mioceńskie rozdzielenia dróg ewolucji afrykańskich małp człekokształtnych i człowieka zostało wymuszone przez rozbieżną ewolucję środowisk południowo-wschodniej Afryki i jej pozostałej części. Ewolucja środowiska była na tyle powolna, że pozwalała na adaptację zasiedlających ten obszar gatunków.<br>Podłożem jej były bowiem powolne procesy tektoniczne; rozwój strefy ryftowej <br>rozdzielającej te części kontynentu. Stepowienie obszaru na południowy