tym założeniem nadano tej nikłej pierwocinie wielkiego poety piękną, retoryczną, wycyzelowaną formę. Ale to nie wystarczyło, żeby przekonać obcego widza. "Clavigo" był w Londynie &lt;foreign&gt;a flop&lt;/&gt;, lub mówiąc z francuska &lt;foreign&gt;un four noir&lt;/&gt;.<br>W obu widowiskach przywiezionych z Berlina uderzał wątpliwy poziom scenografii. Tło "Andorry" miało biało-szarą, szorstką, kostropatą fakturę południowego miasta, pionowy akcent schodów, który zagrał symboliczną wymową Golgoty u końca sztuki, lecz dopełnienia tej stałej konstrukcji luźnymi ścianami, firankami, fermami były zadziwiająco nieskładne, kompozycyjnie &lt;orig&gt;niezharmonizowane&lt;/&gt;. Czymś jeszcze bardziej zadziwiającym było ujęcie plastyczne "Claviga", zaprojektowane przez jego reżysera Willi Schmidta. Mieszało ono realizm opisowy w jednych scenach z inną