okazało się przedwczesne, cud nie nastąpił, bo Satanowskiemu nie przypadł do gustu status sublokatora, zatem wyniósł się był pospiesznie z dziwnie mało muzycznego Krakowa i osiedlił z kolei we Wrocławiu, w którego stronę już od pewnego czasu okiem łypał. Tym razem rzecz odbyła się cicho i bez reklamy - zapewne uprzednie fanfary przepisano buchalteryjnie na obecną okazję i zajęto się pospiesznie czym innym. A przecież objęcie rzeczywistej, materialnie istniejącej sceny operowej, przez jednego z najświetniejszych naszych artystów i najzagorzalszych propagatorów muzyczno-teatralnej sztuki to wydarzenie napawające nadzieją, jeszcze jedną, zawsze i niezmiennie szczerą. Pamiętamy przecież lata chwały Opery Poznańskiej, dziś skromnie kuśtykającej