do zrozumienia i wystawienia. Tragiczne decorum zostało bowiem zniesione czy raczej, zeświecczone aż do pokraczności; co gorsza, oddaliło się od nas samo pojęcie tragiczności. Tym jednak większa ambicja i oryginalność Ślubu.<br>Tragiczna zbrodnia została ukarana: &lt;q&gt;"Niech wasze ręce ] Mnie... dudtkną...&lt;/&gt;" - mówi Henryk strażnikom, przyznając tym samym rację społeczności przeciw własnemu fantazmatowi (Dr 224). Pozostało jednak dzieło, które było także konieczne, chociaż konieczne inaczej... Oto ostatnie słowa Henryka:<br>&lt;q&gt;HENRYK<br> (...) Zaraz.<br> To jeszcze nie wszystko.<br>Jeżeli mnie tu schwytano, to tam, tam daleko niech wzniesie się czyn mój&lt;/&gt; (Dr 224) Niech wzniesie się daleko - czyli w nas, widzach i świadkach! - aż do tragicznego