bruku na wylotowych arteriach miasta, wyrzucał: Oto człowiek, który mnie i moją rodzinę postanowił pozbawić kawałka chleba i puścić z torbami. Bo jakżeż na wyasfaltowanej Grochowskiej czy wytwornej Wolskiej poruszać się będą bohaterowie moich felietonów? Jakżeż będą mogli posługiwać się w tych warunkach swą ulubioną mową wiązaną? Stracą cały swój fason, cały swój styl.<br>I miał rację - w trzydzieści lat później o nowych mieszkańcach Szmulek, lokatorach budowanych wówczas wysokościowców, Teoś Piecyk mówi, że każdy z nich to warszawiak, co po &lt;orig&gt;metrykie&lt;/&gt; cały dzień koleją i trzy dni wołamy jedzie.<br>W przyszłym roku minie dwadzieścia lat od śmierci Wiecha. Nie żyją już