niebo.<br><br>Bernardette i Huber, nie zauważeni, oddalili się boczną ścieżką, dochodząc do miejsca, gdzie zza rozrośniętych krzewów nie było prawie słychać wiolonczeli i skrzypiec.<br>- Pani musi być ze mną, Étincelle.<br>- Chyba pan oszalał. Jak pan to sobie wyobraża? W ogóle mnie pan nawet nie pyta o zdanie i wrzeszczy jak feldfebel.<br>- Ani słowa więcej! Nie jestem sentymentalnym młodzieniaszkiem i nie będę pani ględził banałów o uczuciach. Proszę jednak przyjąć do wiadomości, że nigdy żadna kobieta nie tkwiła we mnie tak mocno!<br>- Coś podobnego! Pan jest chyba nieprzytomny! Ale... Przecież pan wie, że jestem związana, że kocham Mondiego.<br>Wzruszył ramionami.<br>Stanęła bokiem