uznanie niektórych jako arcydzielnych Drugim założeniem, wypływającym bezpośrednio z uprzednio charakteryzowanego, pozostawało zrównanie wypowiedzi pisarza z wypowiedzią krytyka, a więc wypowiedzi literackiej z metaliteracką.<br>&lt;gap&gt;<br> "Krytyka to przestrzeń niepewności", stąd ostre "nieletnie" recenzje są przejawem hucpy, arogancji i ignorancji autora. Tekst krytycznoliteracki jest nieuchronnie "prowizoryczny" i niemniej "literacki" (w znaczeniu: jest fikcją literacką), aniżeli tekst poety czy prozaika, różni się od tamtego jedynie formą gatunkową.<br>&lt;gap&gt;<br> Tak stawiany znak równości sprawia, że wszystko staje jednym pleniącym się w nieskończoność tekstem. To sytuacja wymarzona dla grafomanów: okazuje się, że nie ma lepszych i gorszych pisarzy, są po prostu różni piszący. To, jak się zdaje