i wpatrywała się we mnie szklanym wzrokiem.<br>- O co ci chodzi? Co mam widzieć?<br>- Jak to, przecież ty tam siedzisz... Ty... Ty!<br>- Witoldzie, uspokój się. Masz chyba halucynacje.<br>- Nie rób ze mnie wariata.<br>Tamta druga Kira siedziała nieruchomo. Zerwałem się od stolika, żeby podejść do niej. Wskutek gwałtownego ruchu strąciłem filiżankę na podłogę. Nachyliłem się, aby ją podnieść. Kiedy się wyprostowałem, w miejscu, gdzie siedział sobowtór Kiry, nie było nikogo. Pot wystąpił mi na czoło. Teraz już sam nie wiedziałem, czy obraz był rzeczywisty, czy też uległem halucynacji.<br>- Witoldzie, źle się czujesz... Chodźmy do domu - powiedziała Kira.<br>Podobne przywidzenia miewałem przed