nauki tańca, na drugiej żydowskie &lt;orig&gt;karaoke&lt;/&gt;. Z odtworzeniem dawnego charakteru ulicy nie miało to wiele wspólnego, raczej z poetyką amatorskiego teatru (Teatr Żydowski był zresztą współorganizatorem festiwalu). Finałowy zaś koncert na placu Grzybowskim nie przypominał Szerokiej (choć miałby na to szanse), lecz raczej biesiady z telewizyjnej Dwójki, która zresztą koncert filmowała.<br>Można co prawda uznać, że masy to właśnie lubią, a przecież organizatorom chodziło i o to, by właśnie masom kulturę żydowską przybliżyć. Singer zresztą jest tu jak najwłaściwszym patronem: przecież sam, jak słusznie przypomniał w ciekawym odczycie Ryszard Marek Groński, tworzył pod publiczkę, będąc - jako autor gazetowych powieści w odcinkach